sessizlik, çığlığını saklar içinde
varoluşunu sağlar nefret.
yeryüzüne çıkması için söylenen ninnilerin içinde,
varoluşun içinde yıkanır şehvet.
yavaşça kapatır gözlerini
seni sever gibi öldürür.
son kez bastırır soğuk dudaklarını alnına,
son kez sayıklar ismini baş ucunda.
son kez çeker serçe parmağını
ve son kez dokunur ruhuna.
insanı özel kılan şey, sınırlardır. sınırlarınızdan arındığınız anda her ne kadar mutlak bir özgürlükle karşılaşacağınızı düşünseniz de aslında ardınızda sakladıklarınız göz önüne çıkar. olmak istemediğiniz her şeye dönüşürsünüz. sınırlarınızdan arınmak demek, benliğinizi gerinizde bırakmanız demektir. sınırlarla birlikte var olan şekliniz, sınırlar çıktıktan sonra doldurulmaya hazır birer yeni resim sayfasına dönüşür. onu doldurup doldurmamak sizin elinizde olsa da, sizi tamamlaması için kendinize daha ince bir sınır çizmeniz gerekmez mi? az önce çizdiğim resmin sınırlarını belirleyen bandı çıkardığımda, aklıma ilk düşen şey bu oldu.
belki de belirli sınırlar içine girmek o kadar da kötü değildir.
belki de içine gireceğimiz sınırları kendimizin çizmesi gerekir.
çünkü her ne kadar boyanacak, çizilecek yeni birer sayfaya dönüşsek de aslında kaygılarımıza, sıkıntımıza ve yorgunluğumuza da yeni bir sayfa açmamız demektir bu sınırsızlık.
sınırlarımı seviyorum, onları istediğim zaman esnetiyorum ama asla içinden çıkmıyorum.
çünkü bu sınırlar beni bazen sıkıyor.
ve sıkılmak, yaratmaya hazır olmak demektir.
zeynep ezgi duman.
Ricky Montgomery, My Heart Is Buried In Venice
“Come rest your bones next to me.
And toss all your thoughts to the
sea.
I’ll pull up each of your anchors
So we can get lost, you and me.”
Belki de bu kadar yüce bir duygu olmasının
sebebi, insanların sevdiği kişileri güvenli kıyıları yapmasındandır. Belki de
asıl duyulması gereken ona değil de onun hissettirdiği güven duygusunadır. Bir kemiği
dinlendirmeyi isteyecek kadar büyük bir sevgini nasıl sadece kemik ve etten
oluşan, bir düşüncesi birini tutmayan, kalbinde iyiliğin yanında kötülük de
gömmüş o kişiye ait olabilir? Ortada iki kalp birleştiğinde etrafa öyle bir duygu
yayılır ki yanlarından geçerken bile hissedersiniz. Belki de o iki kalbin birbirine
duyduğu aşk ve sevgiden daha da ilerisi, bir güven bağıdır. Böylece düşünceleri
denize döktüğünüzde, ileride aşkınız bitse, birbirinize duyduğunuz sevgi sönse
bile o güven duygusu birbiriyle o kadar kördüğüm olarak bağlanmış olacaktır ki
sonsuz aşk doğacaktır. Belki de sonsuz aşk yoktur, sonsuz güven vardır.
Pink Floyd, Wish You Were Here.
“Did
they get you to trade your heroes for ghosts?
Year
after year, running over the same old ground.
What
have you found? The same old fears.”
Birine
âşık olmak bazen yapılmayacağını bildiğin şeyleri hayal etmektir.
Birini
özlemek, göremeyeceğini bildiğin her şeyi düşlemektir.
Birini
düşünmek, sonunu değiştirmek istediğin filmi değişmeyeceğini bildiğin halde
defalarca izlemektir.
Böylece
birinin yanında olmasını dilemek de aynı yolda defalarca koşarken aynı kurşunla
iki kere ölmeye mahkûm edilmektir.
